Schrijvend verkeer ik in een besloten wereld. Ik noem die wel ‘de tussenruimte’. Een ruimte die doet denken aan de coulissen in het theater. Alles kan en mag, niemand die er wat van ziet en vindt behalve ikzelf en dat is meestal al teveel. Ik voel me vooral senang daar op het moment dat ik mezelf vergeet, wanneer het verhaal alle ruimte krijgt, wanneer er alleen nog maar verhaal is.

Ik wilde publiceren omdat ik het idee had dat anderen zich zouden kunnen herkennen in wat ik vertel. Publiceren betekent het podium op. Vanuit de beslotenheid, de geborgenheid, het donker van de gordijnen, stap je het volle licht in. Alle ogen zijn op jou gericht. Dan kun je jezelf niet meer vergeten al zou je het willen. Je bent de belichaming van je verhaal. Sterker: jij wordt het verhaal.